Η Γυάρος (αλλιώς Γιούρα) είναι ένα κυκλαδίτικο νησί του Αιγαίου πελάγους μεταξύ Άνδρου, Σύρου και Κέας. Σήμερα το νησί είναι ακατοίκητο. Χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας στους ρωμαϊκούς χρόνους αλλά και στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας από το 1947 μέχρι το 1952, από το 1955 έως το 1961 και από το 1967 έως το 1974” (πηγή wikipedia).

Η Γυάρος αποτελεί επίσης το πρώτο θαλάσσιο Καταφύγιο Άγριας Ζωής (ΚΑΖ) στην Ελλάδα, διασφαλίζοντας έτσι την προστασία της μεσογειακής φώκιας, σπάνιων θαλασσοπουλιών, όπως ο Μύχος, αλλά και ενός μοναδικού βυθού, το 50% του οποίου καλύπτεται από λιβάδια Ποσειδωνίας και τραγάνες. 

H Γυάρος όμως δεν είναι ένα απλό λήμμα σε μια εγκυκλοπαίδεια. Με κάποιον τρόπο αντιπροσωπεύει μια μεγάλη αποθήκη, τόσο ως τόπος μνήμης όσο και ως καταφύγιο άγριας ζωής. Τι παραπάνω είναι η συλλογική μνήμη άραγε, παρά μια “αποθήκη” βιωμάτων, εμπειριών, μαρτυριών που περνάνε από γενιά σε γενιά με στόχο να διατηρηθούν και στο μέλλον για να θρέψουν το πείσμα, την αγωνιστικότητα, τα όνειρα και των επόμενων; Τι παραπάνω είναι ένα καταφύγιο άγριας ζωής, παρά μια “αποθήκη” όπου εκεί βρίσκουν την ευκαιρία ανεμπόδιστα να διατηρούνται μορφές ζωής που απειλούνται από την υπερεκμετάλλευση του ανθρώπου; Αποθηκεύουμε δηλαδή τη φυσική κληρονομιά μας σε αυτά για να μπορέσουμε να τη δώσουμε στις κόρες και στους γιους μας. Η Γυάρος συνδυάζει και την ιστορική και την οικολογική κληρονομιά μας.